Elisabeth,
Bij ons is al één kind uitgevlogen, naar Nijmegen om precies te zijn, en het andere woont nog thuis. Simone gaat er in de weekeinden vaak lekker op uit met medetwintigers, zoals het hoort. Dus wij zijn al gewend aan het kinderloos thuiszitten. Wat het uitgevlogen kind betreft: ook hij wilde ooit chauffeur worden, net als jouw Lucas nu. Niet op een bus, maar op een vrachtwagen en dan het liefst in de bietencampagne, waarnaar ik vaak met hem ging kijken op de Oude Zeug in de Wieringermeer, de haven waar de suikerbieten in schepen werden gestort. Maarten had toen Lucas’ leeftijd. Maar soms verandert een kind van koers. Binnenkort studeert hij af als planoloog en hij heeft als zodanig al een baan bij de provincie Gelderland.
Leuk dat je weer eens even mocht zingen met je chanteuses en fijn dat het lekker ging. Ik heb wel wat met Franse liedjes. Zaterdag mag ik het weer eens proberen met het Wantij Trio, een semi-akoestisch gezelschap dat Engelstalige liederen uit de jaren zestig en zeventig speelt, zonder de rugdekking van bas en drums. We zijn uitgenodigd door de historische vereniging van Wieringen. Het lijkt me een mooie connectie, gezien het daar gebruikelijke respect voor de geschiedenis. En volgende week doe ik als gastzanger mee aan het Top 2000-evenement in Wieringerwerf. Ik heb laatst een goede recensie gehad van de cardioloog en heb ook het gevoel dat ik het weer aankan, allemaal. Alleen zijn er nog wat nevenfuncties die ik moet laten liggen, want ik ben wat sneller moe dan voorheen en moet in dat opzicht een beetje voorzichtig blijven. Maar zingen lucht heerlijk op; ik krijg er energie van.
Een cello kun je mij overigens beter niet geven. Het lijkt me een instrument dat je met een zekere finesse moet behandelen en dat zit er bij mij niet in. Mijn gitaar, mijn toetsenbord en mijn cajón zie je terugdeinzen als ik in hun richting loop. Na een paar oefensessies zou je de stukken van zo'n strijkbout bij elkaar moeten vegen en aan elkaar moeten plakken. Met cellotape, inderdaad. Maar is een instrument bespelen geen sport? Het is op zijn minst een vorm van bewegen en wat je ermee doet klinkt al gauw beter dan het gereutel van iemand die ineens, vanuit het zalig nietsdoen, zo nodig een rondje om het dorp moest hollen.
Parachutespringen? Tja, ik heb eens iemand gesproken bij wie een springer doodviel in de tuin. Daar word je niet vrolijk van. Maar als jij dat nou niet doet, vind ik het best. Mij zul je niet meekrijgen. Ik heb al hoogtevrees als ik op de krant van zaterdag sta.
Groeten, Henk