Garnaal
‘Wij zijn zo stoont als een garnaal. Stoont als een garnaal. Neem nog maar een haal. Want stoont als een garnaal. Zijn we allemaal.’ Dit liedje van Van Kooten en De Bie hoor je de hele dag. Bij vijftien milieuorganisaties die de garnalenvloot voor rotte vis willen uitmaken. Compleet stoont zijn ze.
Na de boeren en na de visserij, is nu de garnalenvloot de zoveelste bedrijfstak die het loodje moet leggen. Zolang er mensen in Nederland wonen, wordt er gevist. Een zwaar beroep dat niet zonder gevaar is. Vissers zorgen voor een lokaal en gezond product, waar ze terecht trots op zijn. Haring in het land, dokter aan de kant. Maar nu vangt de garnalenvloot bot. Er zijn haaien op de kust. Achtereenvolgens in de vorm van gesloten gebieden, windmolenparken, dwarsliggende Fransen, hoge gasolieprijzen, de Brexit, oorlog. De vissers worden er moedeloos van.
De groene maffia stelt dat de bodemberoerende garnalenvisserij schadelijk is voor de zeebodem in de Waddenzee vanwege slepende vistuigen. Als reactie daarop is het pulsvissen uitgevonden. Daarmee werd het brandstofverbruik drastisch beperkt en werd bodemberoering tegengegaan. Maar dat werd dus door Europese onenigheid verboden. En nu dreigt de garnalenvloot tussen wal en schip te geraken. Te pas en te onpas wordt het woord stikstof misbruikt, evenals Natura 2000-gebieden. Zo te lezen vindt Annie het maar niks. En dat klopt! Alles wordt kapotgemaakt achter de tekentafel. En wat mogen we straks dan wel eten? Er blijft bijna niets lokaals over. Moeten we dan op een houtje bijten? Mag dat wel, trouwens?
Zijn er geen andere zaken waar we ons druk om kunnen maken, vraagt Annie zich af. Wie dagelijks een liter water uit een fles drinkt, krijgt jaarlijks, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) tienduizenden deeltjes microplastic binnen. Vermoedelijk doordat het zogenaamd gezuiverde water besmet wordt met kleine stukjes plastic die afkomstig zijn van de dop of de fles zélf. Het oppervlaktewater bevat ook veel plastic. Via de gootsteen, het doucheputje en de wasmachine verdwijnen kleine stukjes plastic in het riool, waarna ze in het oppervlaktewater terechtkomen. Gelukkig is het drinkwater nog zuiver. Nog wel. Maar hoelang nog?
Annie vraagt zich af wat de volgende zet wordt van de milieuridders. In Shakespeare’s Richard III komt deze tekst voorbij: ‘A horse, a horse, my Kingdom for a horse.’ Maar wellicht krijgen schapen ook een compleet Kingdom. Straks mag er maar één schaap per voetbalveld lopen. En dus wordt de volgende bedrijfstak te grazen genomen.
Annie vreest dat binnenkort, met dank aan de Vriendenloterij, het driegangenmenu bij Miss Vis Texel er als volgt uitziet: pangasoep, gegrilde tilapia met Thaisgemaakte surimisticks, met als toetje een glaasje penicilline van het huis. En wat mist u? Juist! Vis…