Elisabeth,

Wij kochten ons eerste bankstel in 1985 en toen was het nog gebruikelijk dat je voor je hele leven zo’n aanschaf deed. Maar bijna twee jaar geleden kwam het derde setje al ons huis binnen. Het massief eiken met donkerbruin rundlederen zittingen, thans een gruwel in veler ogen, was in de jaren negentig al passé. Het werd vervangen door modieus blauw kunstleer, een tweezitsbank en een ‘fauteuil’. Daar had ik wat moeite mee, want het antiek aandoende meubilair zat en lag heerlijk, dus waarom zou je dan wat anders nemen?

Edoch, de woongoeroes – die nu al helemaal niet van ons scherm te branden zijn – hadden hier en daar al een voetje tussen de deur bij de massamedia. Hun ideeënstroom trad lustig buiten zijn oevers. En nu hebben we donkergrijs gerecycled leer in de kamer staan, in een L-vorm. Gelukkig wel weer ruim bemeten, zodat je er lekker op kunt zitten, liggen of hangen. Absoluut een vooruitgang. De blauwe voorgangers staan nu in mijn werkkamer, waar ik mij nu en dan kan onttrekken aan het gekrijs van Martien Meiland, de ellende van tienermoeders en andere sociale rampen, die ons via de televisie worden uitgeserveerd.

Tja, vrolijk word je meestal niet van wat de televisie of de krant haalt. De gasprijs en de premie voor de ziektekostenverzekering schieten door het dak. De hooligans hebben hun intrede gedaan in ons parlement, zoals de politieke vernielzucht ook in andere landen de kop heeft opgestoken, bijvoorbeeld bij Onze Grote Bondgenoot. Om van de Russische expansiedrift nog maar te zwijgen. Hoe groot wil je je land hebben? Kijk eens op de kaart! En hoe belangrijk is dat eilandstaatje nu eigenlijk, dat meneer Xi zich er in zijn derde grootste land ter wereld zo druk over maakt?

Daarom vind ik het kleine nieuws vaak zo aardig. Bijvoorbeeld dat je ouders door de knieën zijn gegaan voor nieuwe meubelen, na heel lang aarzelen, wat ik – ongeveer generatiegenoot – best kan begrijpen. En dat je aan berenklauwen bent ontsnapt en een veilige weg terug hebt gevonden in een andere provincie; razend knap! Ik heb zelf ook nog een bericht dat je nergens zult tegenkomen. Dinsdagochtend liep een jongetje van een jaar of drie naar het buffet aan boord van de weer in de vaart gekomen Texelstroom. Hij wees naar de bruine vloer en riep: “Kijk oma, de grond is helemaal van chocola!”

Zijn oma hielp hem meteen uit de droom, maar van mij mocht deze ontdekking in de krant. Bij dezen.

Groeten, Henk