Ballen
Als alle alarmbellen gaan rinkelen. Dan weten we wel hoe laat het is. Twaalf uur. En welke dag het is. Maandag. De eerste maandag van de maand. Bedoeld om ons te waarschuwen voor de Russen. En brandjes blussen. Maar bij dat laatste wringt de schoen. En dat in deze Sinterklaastijd…
Want zeg nou zélf. Denkt u er nog aan? Om één keer per maand de rookmelders te controleren? Ik geloof er geen snars van. Akkoord, we hebben allemaal nu rookmelders in huis. We hebben ze zelfs opgehangen. En af en toe zien we een lampje flikkeren, dus het zal wel goed zijn. Voor de komende tien jaar. Nou, niet dus. Aangeraden wordt die dingen regelmatig te checken. Even op de knop drukken. En dan hoor je wat opa hoort als hij zijn gehoorapparaat verkeerd heeft ingesteld. Annie had als ezelsbruggetje aanbevolen om dat op de eerste maandag van de maand te doen. Dan hebben die sirenes nog een beetje nut. Annie rekent er op dat maandag 5 december een oorverdovend geluid Texel beheerst! Het luchtalarm, de rookmelders en de mannen onder ons.
Want er zijn meer kapers op de kust om de sirenes te omarmen. Wat te denken bijvoorbeeld van de actie: ‘Laat alles vallen en pak je ballen.’ Het klinkt misschien als een ordinair rijmpje, maar niets is minder waar. Het luchtalarm is dan bedoeld als seintje voor mannen om hun ballen te controleren op tekenen van teelbalkanker. Zodra ze iets geks voelen, is het zaak om met hun zaakje naar de dokter te gaan. Want regelmatig zelfonderzoek kan deze ziekte in een vroeg stadium opsporen. En dan kunnen behandelingen als chemotherapie en bestraling wellicht voorkomen worden. De actie kan zelfs levens redden. Teelbalkanker is de meest voorkomende ziekte bij mannen, dus extra aandacht kan geen kwaad. Wel discreet natuurlijk. Maar de strekking is dat het voor mannen net zo normaal wordt zelfcontrole te doen als voor vrouwen. Want die controleren zich al regelmatig op borstkanker.
Wat kunnen we nog meer doen op de dag dat het alarm de longen uit het lijf schreeuwt? Niks, vindt Annie. Laten we maar blij zijn en even stilstaan bij het feit dat het alarm gelukkig slechts een test is. Maar als we alles gehad hebben na die pokkenherrie op maandagmiddag 5 december, kunnen we ons ’s avonds opmaken voor de komst van Sinterklaas. Ik kijk er nu al naar uit om, samen met de kids, uit volle borst te zingen: ‘Zie ginds komt het privévliegtuig uit Spanje weer aan. Hen brengt ons Sint Nicolaas, ik zie hen al staan. Hoe huppelt hen paardje het dek op en neer. Hoe waaien hen wimpers al heen en al weer.’ En verder? De ballen!