10 vragen aan... Mariska Kooijmans- Coutinho

Eind 2019 keerde Mariska Kooijmans-Coutinho terug naar Texel. Na een carrière in dienst van de geneeskunde vonden zij en haar man Jan Willem een mooi plekje om samen te genieten van het leven. Dat leven nam echter een dramatische wending toen Jan Willem plots ziek werd en niet lang daarna overleed. Jaap Kooger, die destijds bezig was met de verbouwing, vroeg Mariska haar verhaal te doen.

Wie is Mariska Kooijmans-Coutinho?

“Ik ben geboren in Oegstgeest en in 1963 naar Texel verhuisd omdat mijn vader zich hier vestigde als huisarts. Uiteindelijk ben ik, via een omweg, ook arts geworden. Ik was achttien toen ik naar de Academie voor Lichamelijke Opvoeding (ALO) in Den Haag ging. Hier ontmoette ik Jan Willem met wie ik in 1983 ben getrouwd. In 1991 is onze zoon Sebastiaan geboren. Na twee jaar ALO moest ik mijn studie afbreken vanwege een ernstige rugblessure. Ook de studie fysiotherapie, die ik daarna startte moest ik hierdoor afbreken. Daarna besloot ik tóch geneeskunde te gaan studeren.”

Kun je kort je carrière schetsen? 

“Terwijl ik in Leiden als internist werkte, specialiseerde ik me in nefrologie en verrichtte ik promotieonderzoek naar niertransplantatie. Een drukke baan waarbij ik patiëntenzorg combineerde met wetenschappelijke onderzoek. En toen raakte ik, gelukkig zwanger. Toen onze zoon te vroeg geboren werd, veranderde dat voor mij alles. Ik maakte me niet alleen zorgen om hem, maar was ook steeds emotioneler betrokken bij patiënten. Zelfs zo erg, dat ik geen afstand meer kon nemen en daardoor helaas afscheid moest nemen van de patiëntenzorg.”

Wat ben je vervolgens gaan doen?

“Ik heb gewerkt bij een medische uitgeverij, die communicatie verzorgde voor de farmaceutische industrie. Vervolgens kwam ik terecht bij Biogen, een Amerikaans bedrijf dat geneesmiddelen ontwikkelt voor ernstige neurologische ziekten, zoals Multiple Sclerose, Alzheimer en ALS. We zijn naar Amerika verhuisd omdat ik daar klinisch onderzoek ging doen. Na verloop van tijd richtte ik me meer en meer op de bijwerkingen van medicijnen. Dat beviel goed, omdat ik zo weer dichter bij patiënten kwam te staan. Achter elke bijwerking gaat immers een patiënt schuil. Later ben ik voor Biogen naar Engeland verhuisd, om daar onder meer te functioneren als Qualified Person for Pharmacovigilance (QPPV). Als een Amerikaans farmaceut geneesmiddelen op de Europese markt wil brengen, moet daar altijd iemand zijn die persoonlijk verantwoordelijk is voor de veiligheid van deze geneesmiddelen. Later ben ik ook nog QPPV geworden voor Amicus, een bijzonder bedrijf dat geneesmiddelen ontwikkelt voor kinderen met erfelijke stofwisselingsziekten.”

Je hebt overal gewoond; wat blijft je daarvan bij?

“We hebben elf jaar in Amerika en tien jaar in Engeland gewoond. Amerika is groots en weids in alles. We woonden in een dorpje aan de North Shore, Massachusetts op zeven minuten lopen van het strand. In Amerika is iedereen vriendelijk, maar het is moeilijk vrienden maken. De beste manier is je bij een kerk aan te sluiten, maar dat was niet ons ding. Via Bas’ school en een leuk boekwinkeltje hebben we toch een hoop vrienden weten te maken. In Engeland hebben we ook fijn gewoond. Het merendeel in een typisch Engelse, landelijke omgeving; in dorpjes rond een Village Green zoals ze dat daar noemen. Voor werk vloog ik de hele wereld over en moest ik regelmatig naar Japan. Dat land heeft grote indruk op me gemaakt; met name de enorme beleefdheid en de respectvolle manier waarop de mensen met elkaar omgaan.”

Sinds 2019 woon je weer op Texel; hoe bevalt dat?

“We hadden al een vakantiehuisje op Texel en dat beviel uitstekend, dus toen ik stopte met werken besloten we ons hier te vestigen. We vielen voor het plekje aan de Amaliaweg. Het huis wat er stond hebben we laten verbouwen door Jaap Kooger. Het resultaat is fantastisch! Helaas heb ik nooit  met Jan Willem in dit fijne huis kunnen wonen, want hij is in mei 2020 overleden aan de gevolgen van covid. Ik heb daar nog steeds veel verdriet van. Jan Willem was een dynamische en gezonde man van 67 jaar. Ik kan er nog altijd niet bij hoe snel het is gegaan. Op 16 maart werd hij ziek tijdens de eerste coronagolf. Het ging steeds sneller achteruit en moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Hartverscheurend, want ik mocht niet bij hem zijn. In de eerste dagen dat hij was opgenomen konden we nog beeldbellen, maar al snel ging dat niet meer. Op een dag ging het helemaal mis en kwam hij aan de beademing te liggen op de IC. Vlak daarna is hij overleden.”

Hoe ga je om met zoveel verdriet? 

“Ik ben nog heel erg bezig met het verwerken van zijn dood. Dat doe ik op mijn eigen manier. Tijdens corona ben ik begonnen met borduren, omdat ik iets om handen moest hebben. Ik maakte altijd al graag natuurfoto’s en al doende kwam ik op het idee mijn mooiste foto’s te vertalen naar textiel. Na de dood van Jan Willem ben ik begonnen met het maken van een wandkleed waarin ik het verhaal van mij en Jan Willem vertel. Dat biedt troost.”

Waar verbaas je je over?

“Covid is er nog; mensen kunnen ziek worden en er zelfs aan overlijden. Het verbaast me hoe snel mensen dit vergeten en weer bovenop elkaar klitten. Als ik dat zie denk ik: ‘Mensen pas toch op!’”

Heb je een favoriete plek op Texel?

“Vanuit ons vakantiehuisje wandelden Jan Willem en ik met de honden graag door de Bleekersvallei richting Paal 17. Het is een prachtig stuk Texel, omdat je er veel verschillende natuur tegenkomt; heide, bos en duinen.”

Wat maakt je blij? 

“Ik vind het heerlijk om buiten te zijn en te wandelen door de natuur. Vaak maak ik dezelfde wandelingen omdat ik het fascinerend vind hoe de natuur door de seizoenen heen verandert. Ik geniet vooral van het licht. Ik heb thuis honderden foto’s van het opkomen en ondergaan van de zon. Sinds kort ben ik ook fanatiek aan het zingen, onder meer bij het Artex Kamerkoor en het Wereldkoor. Ik volg ook de cursus ‘samen solo zingen’ bij Lauri Brons en jouw collega Elisabeth Waverijn. Ik vind het heerlijk om te zingen!”

Wie nomineer je voor een volgende keer? 

“Mijn vriendin Marja van Etten is kunstenaar en maakt prachtige werken. Ik ben benieuwd wat zij allemaal te vertellen heeft.”  

Tekst & foto: Pepijn Dros