Elisabeth,
Voor mij is het ook alweer een tijdje geleden, dat ik in Amsterdam was, uitgezonderd nu en dan een bezoek aan een zeker voetbalstadion, maar dat staat ver buiten de stad. In het centrum zou ik je langs een aantal leuke kroegen kunnen leiden, wat ik ben daar wel enige tijd 'met vaste onregelmaat' geweest. Voorheen gingen we vaker naar de hoofdstad. De dames om te winkelen, de heren om in een café af te wachten tot welke aankopen dat had geleid. De laatste tijd lijken we er wel niet meer toe te kunnen komen.
Ik kwam in het verleden wel in Amsterdam voor mijn werk. De Wieringer Courant is van de Telegraaf geweest en daar moest ik dan wel eens zijn voor een cursus, vergadering of wat dan ook. Het kantoor staat op een groot industrieterrein bij het station Sloterdijk. Toen ik er eind 1979 ging solliciteren was het een en al leegte eromheen, maar gaandeweg werd het gebied volgebouwd met betonnen blokkendozen en daardoor zie je het Mediahuis, zoals het tegenwoordig heet, nauwelijks meer vanaf de ringweg. Zo boeiend is die omgeving op zichzelf niet, maar de Amsterdamse connectie leidde ook wel eens tot een feestje in de binnenstad. Zodoende weet ik daar de weg een beetje. Ik heb er ook leuke herinneringen aan. Bijvoorbeeld aan een optreden van de legendarische Manke Nelis en ook van Bolle Jan, de vader van René Froger.
Zoals je weet ben ik als instrumentenslager geen conservatoriummateriaal, maar ik ben er wel eens binnen geweest. Volgens mij was het gebouw toen net klaar en was er daarom open dag. Het kan zijn dat jij er toen, op die zondag, ook rondliep. Mogelijk heb ik je er zelfs horen spelen, zonder te weten dat we elkaar ooit zouden tegenkomen. Maar ja, wie is het gegeven, de toekomst zo in detail in te schatten? Je kunt globaal een plan hebben, maar waar je uiteindelijk terechtkomt in de stormen des levens is veelal in nevelen gehuld.
Na mijn incident van drieënhalve maand geleden – zo lang is het alweer terug dat mijn hart begon te haperen – zul je begrijpen dat ik er wat meer over ben gaan nadenken. Over tweeënhalf jaar ben ik aow-gerechtigd. Tot voor kort kon ik me niet voorstellen, niet meer te zullen werken en ik verlangde er zeker niet naar te stoppen. En ik vind het ook nog steeds leuk op jouw eiland – begrijp me niet verkeerd – maar daar ga je na zo’n avontuur toch wel een beetje anders over denken. Er is meer dan werk en het kan best zijn dat ik ook na 30 mei 2025 iets wil blijven doen, maar dan is het wel fijn dat het niet meer zo nodig hoeft.
Groeten, Henk