Elisabeth,
Ruim tweeënhalf jaar lang reis ik vier dagen per week van mijn eiland naar het jouwe. Tijdens het woon-werkverkeer bekijk ik de vaak indrukwekkende luchten boven het Marsdiep. Inmiddels heb ik er tientallen foto’s van. Robuuste wolkenpartijen tegen een knalblauw uitspansel. Tegenlichtopnamen van zonnestralen die worden weerkaatst in de golven. Koolzwart dreigende buien. En in het winterseizoen wacht ons nu en dan prachtig morgen- dan wel avondrood.
Op een dag schikte ik weer eens wat van die foto’s en op één daarvan stond een meeuw, die mooi in lijn met de horizon voorbij kwam vliegen toen ik afdrukte. Ik postte hem op Instagram met een melig commentaar, zo van: ‘Er is altijd wat te beleven op het Marsdiep. Soms komt er een meeuw voorbij’. Dat leverde zo veel leuke reacties op, dat ik de volgende dag opnieuw een vliegende meeuw postte. En zo ging het twee maanden door, elke dag opnieuw.
Het leek me leuk, te laten zien hoe mooi en indrukwekkend meeuwen zijn, als je de moeite neemt ze goed te bekijken. De verhalen over jonge konijnen, die ze heel doorslikken, kennen we wel, sinds daar vorig jaar een foto van werd verspreid. René Pop deed laatst nog een duit in het zakje met foto’s van een meeuw die een forse rat in zijn keel laat verdwijnen. Dat maakt ze dus bij wijlen ook nuttig, denk je dan, maar ze staan toch vooral bekend om hun wreedheid. De zilvermeeuw vooral, robuust en streng. De kokmeeuw is elegant en de kleine mantelmeeuw oogt snel en wendbaar.
Ik had ook nog veel meeuwenfoto’s in mijn archief. En op de boot is er genoeg gelegenheid om meeuwen te fotograferen, zeker als toeristen ze gaan voeren. Sommige eten uit de hand. Dat bleek een paar weken geleden, toen ik in Den Helder op het opstelterrein stond te wachten. Een jongetje van een jaar of vijf liep naast zijn vader, happend van een cornetto. Daarboven cirkelde een zilvermeeuw die door de vader werd weggejaagd. Maar toen de man zich even omdraaide, maakte ook de meeuw een wending. De tweede luchtaanval slaagde. De kleuter was zijn ijsje kwijt en weende zeer. De meeuw slikte het heel door, met papier en al.
Meeuwen hebben lak aan hun reputatie. Daar valt niet tegenop te spinnen. Na zestig afleveringen was het genoeg voor deze meeuwosoof. Ik heb wel genoten van de reacties. Zo liep ik een paar weken geleden door Schagen. "Wat nou? Ben je nu ook hier al op zoek naar meeuwen?” Dat vond ik stiekem toch wel leuk.
Groeten, Henk