Respect
Vorige week stond er in de krant een ingezonden brief. Die ging over een droom. Een Texelse droom. Het eiland dat een voorbeeld moet zijn voor de rest van de wereld. Met dartelende lammetjes in de wei. Zo schattig. Annie kreeg het er warm van. We hebben alles. En ons voedsel wordt met veel liefde en deskundigheid gemaakt. Niks mis mee natuurlijk, maar die droom werd wreed verstoord. Want die brief was één regeltje te kort. En teveel wit in de krant, dat pikken we niet. Dus werd er doodleuk onder vermeld: Voetbaluitslag: De Koog 2-Vesdo 2: 2-10.
Afgedroogd zijn we en niet te weinig ook! Met tien tegen twee ging Texel de bietenbrug op. Wat eten die jongens uit Schagerbrug, of all places, vraagt Annie zich af? Zonder respect geen voetbal, staat op hun site. Nou jongens, jullie hadden ook met 3-2 kunnen winnen hoor. Da’s pas respectvol. Niet normaal. De keeper van De Koog heeft een acute hernia opgelopen, vanwege het tien keer op moeten rapen van de bal. Gemiddeld ééns per negen minuten bolde het net op. Hoe dat voelt? Verliezen met 10-2? Nou, twee keer zo erg als de Oranje voetbalvrouwen die met 5-1 werden afgemaakt door Engeland.
Maar er gloort hoop voor onze voetballers! Eind van het jaar komt de voorzitter van eredivisieclub Volendam naar Texel. Ik hoop niet dat hij hiernaartoe komt om te kwijlen over iemand van wie de naam Laura is. Nee, ik hoop dat Jantje Smit onze voetballers gaat motiveren om het, net als Volendam, hogerop te zoeken. Zonder strijd geen overwinning. Of komt hij onze beste voetballers overhalen om in het palingdorp te komen spelen? Dan moeten ze wel omschakelen van de Texelse sliptongsong naar de Volendamse palingsound.
Over vis gesproken. Als er bijvoorbeeld tijdens een haringparty gevraagd wordt wat je doet en je zegt dat je bouwvakker bent, word je voor rotte vis uitgemaakt. Dan halen ze hun neus voor je op. Terwijl jij maakt wat iedereen begeert: huizen. Een schaars goed. Je zou dan mogen verwachten dat je mag rekenen op een beetje waardering. Nou, vergeet het maar! Want als je eindelijk, na hard werken tegen een hongerloontje, twee weekjes vrij bent, betaal je de hoofdprijs. Het is warm, het is druk, het is stervensduur. Als dank voor je noeste arbeid word je afgestraft. Niet steenrijk, maar straatarm is het vooruitzicht.
Annie vindt het de hoogste tijd voor verandering. Honoreer harde werkers door ze een betaalbare vakantie aan te bieden. Hoogseizoen betekent dan lage prijzen. Zo dragen wij ook een steentje bij.
Maar voorlopig is nog steeds de gedachte: ‘Zit je in de bouwvak? Dan kan je in onze vouwbak. Voor grof geld.’