Elisabeth,
Wat naar dat het niet gelukt is met jou en Prasath en dan is het maar goed dat jullie redelijk met elkaar omgaan. Vooral belangrijk voor Lucas, lijkt me, en niet te lastig voor jezelf. Een beetje rust op zijn tijd is belangrijk in een mensenleven, want om je heen gebeurt vaak van alles waarom je niet hebt gevraagd en daar moet je nu en dan een antwoord op hebben.
Hoe leuk je ook samen kunt zijn als je elkaar net kent, samen zijn is wel iets anders dan samen léven. Op een gegeven moment zie je elkaar niet meer op zijn zondags, zal ik maar zeggen, en kom je niet meer de kamer binnen als de verbeterde versie van wie je werkelijk bent. Ik kan me herinneren dat het bij ons thuis wel eens rookte in het begin – ik was nogal uithuizig in mijn wilde jaren en hield weinig rekening met andere mensen – maar die damp is ergens aan het eind van de jaren tachtig in een vorig huis achtergebleven.
Overal is wat, zeggen ze dan. Hoe het bij jullie is gegaan, weet ik niet, maar in het algemeen is het onverstandig ‘de ander’ te willen veranderen. Over gedragingen kun je het hebben, maar een karakter verander je niet zomaar. En dan kan samen leven best een uitdaging zijn. Gelukkig gaat het bij ons thuis, na al die jaren – het zijn er intussen meer dan veertig, waarvan 37 samenwonend en daarvan 24 jaar getrouwd – nog steeds goed. Naar mijn idee komt dat doordat we elkaar ook de ruimte laten om datgene te doen wat voor de ander niet zo interessant is. We zijn altijd wel bezig, maar vaak niet allebei met hetzelfde. En we komen altijd weer naar huis.
Tja, je begint aan iets met een idee waarvan je denkt dat het niet kapot kan. Op een dag komen er wat barstjes in het porselein en moet je er maar op vertrouwen dat alles heel blijft. En soms gaat het stuk. Het is een beroemde oneliner van John Lennon. “Life is what happens to you while you’re busy making other plans.” Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen zit te maken. Je toekomst verandert niet, alleen het beeld dat je ervan hebt, zeg ik dan maar op mijn beurt.
Mijn lastige onderwerp - vooruit dan maar - is ouder worden. Je brein wil nog van alles en je lijf zegt soms 'ho' of wil meer tijd. Je wilt ertoe doen en ik had een tijdje geleden even het gevoel dat dat niet meer zo was. Eigenlijk viel dat wel mee - ik had met niemand ruzie, alleen met mezelf - en op zich mag ik helemaal niet mopperen. Soms moet je niet te veel tegelijk willen en niet alles gaat goed. Veel nog wel. Voorlopig.
Groeten, Henk