Ontheemd
Het heeft weer behoorlijk geregend. Lintjes. Na betrokkenheid van organisaties als de Kanselarij en het Kapittel, heeft het Zijne Majesteit de Koning behaagd een aantal Texelaars te decoreren. En terecht. Zij verdienen het zonder meer. Vijf inwoners zijn het toonbeeld van prijzenswaardig gedrag. Zij zijn het visitekaartje van de duizenden vrijwilligers die Texel rijk is. En die moeten we koesteren. Dus hierbij: een lintje voor allemaal!
Containerbegrippen als het cement van de samenleving, voorbeeldgedrag, stimuleren, motiveren en begeleiden kwamen aan de orde. De vijf geridderde Texelaars zijn met elkaar goed voor meer dan twintig vrijwilligersfuncties. Opvallend daarbij is de verscheidenheid. De intocht van Sint en Piet, hulp aan Oost-Europa, de voedselbank, het Alzheimercafé, de hospice of de atletiekvereniging. Noem maar op. Juist die verschillende functies binnen allerlei organisaties, maken het vrijwilligerswerk zo aantrekkelijk.
Het is alleen niet te hopen dat lokale politici hetzelfde gedrag gaan vertonen. Dat ze overal op inspringen. Annie houdt haar hartje vast. Enkele voorbeelden zijn wellicht maatgevend voor wat er komen gaat. Een prikkeldraadje waar wellicht ook een draadje zonder prikkels zou kunnen volstaan. Een agendapunt van jewelste. Een stoepje dat drempelverhogend werkt. Hup, stop de persen. Roep de burgemeester terug van weekendverlof. Met een mooi woord heet dat adhocratie. Van de hak op de tak springen. Een paardenvijg op straat? Het zou verboden moeten worden. Kaarsen als lustobject? Uit de handel halen. Een jongere die zich misdraagt? Alle jeugd in de ban! Het maakt niet uit waar het om gaat. Als er maar gescoord wordt. En intussen wordt gezongen van: ‘Wie er voor mijn voeten loopt, die krijgt een schop. En dan ben ik nog niet klaar, want dan trek ik aan zijn haar.’
Maar voorlopig klagen steeds meer Texelaars dat zij zich door de drukte op het eiland ontheemd voelen. Ze voelen zich als een kat in een vreemd pakhuis. Een vreemde eend in de bijt. Unheimisch. Displaced. Het ‘ons-kent-ons’-gevoel wordt aangetast. Het evenwicht is zoek. De intimiteit van buurten, lees: woonbuurten, is verloren. Verkwanseld. Geen parkeerplek meer te vinden in de straat. Alle plekken ingenomen door trekhaken, schoonmoeders op het dak, fietsen op het rek. Lallen en brallen. Lang leve de lol. Spontaan een drankje op het terras zit er niet meer bij. Wellicht is het een idee een gedeelte af te schermen: ‘Gereserveerd voor Texelaars in het wild.’
Vorige week had Annie het over Venetië, waar kaartjes gekocht moeten worden om door te dringen tot de stad. Bonaire gaat iets dergelijks doen: ‘U bent welkom als u een contract tekent, waarmee u zich verbindt aan de waarden van het eiland. Respecteer het eiland en u bent welkom!' Is dit geen mooi onderwerp voor de politiek. Een Texels Samen Belevings Contract?