Elisabeth,
Thuis heb ik een aparte kamer waar ik kan werken en mijn muziekinstrumenten kan geselen. Ook staat daar een televisietoestel, waar ik naar kan kijken als in de woonkamer een realityserie op het scherm dreigt te verschijnen. Carolina en Simone maken zich graag vrolijk over, bijvoorbeeld, Martien Meiland. Ik vind hem een hysterische aansteller, die nu en dan ook nog eens lelijk afgeeft op de mensen in zijn nabijheid. Maar heb geen culturele antropologie gestudeerd. Het kan dus zijn dat ik het verkeerd zie en dat hij zich echt niet bewust is van de camera’s om hem heen.
Buitenlandse realityshows staan bij ons nooit op. Dus aan welk talent de Kardashians hun faam te danken hebben, is mij ontgaan. Ik heb wel eens over hen gelezen, maar daaruit bleek me niet meer dan dat ze vooral rijk en dom zijn. Wat me dan zorgen baart, is dat ze een beeld neerzetten waar kennelijk nogal wat meisjes vatbaar voor zijn. Het lijkt me een nachtmerrie, als je leuke dochter aan zich wil laten sleutelen om er net zo uit te zien. Bijvoorbeeld door in een medische werkplaats haar neusje af te laten schaven of een monsterlijk achterwerk te laten monteren. Als je op beïnvloedbare tieners welbewust zo’n effect hebt, enkel omdat je er dollars voor krijgt, deug je in mijn ogen niet.
We houden het thuis bij wat de Nederlandse omroepen ons voorschotelen. Met reality heb ik heel weinig; dat weet je nu wel. Heel Holland Bakt kan ik nog wel hebben; de wisselwerking tussen André en Janny is leuk, zij het nog meer in ‘Denkend aan Holland’. Niet zelden is ‘Ik vertrek’ een ramp in wording, waar ik met gekromde tenen naar kijk, zeker als ik kinderen ongelukkig zie worden. ‘Bed & breakfast’ vind ik een verschrikkelijk zeurprogramma. Maar soms wil je een gezellige huisgenoot zijn. Dan kijk je mee naar Boer Zoekt Vrouw. Zolang ene Maud daar nog in zit, blijf ik ervan weg. En die boer die gitaar speelt, zou ik alleen daarom al aardig moeten vinden, maar hij is voor mij niet te hachelen en ik weet niet hoe dat komt.
Toen ik met de Wieringer Courant inwoonde bij het Noordhollands Dagblad, mocht ik wel eens een '60 seconden' schrijven. Die column mocht nooit over televisieprogramma's, nationale aangelegenheden en wereldnieuws gaan, maar moest altijd een lokaal onderwerp hebben. Ik bracht ertegen in, dat mijn televisie in de regio staat en dus een lokaal onderwerp zou mogen zijn. Enfin, ik vond het best leuk het weer eens over televisie te hebben. Maar mijn portie reality heb ik nu wel weer gehad. Ik ga een lied schrijven.
Groeten, Henk