Henk,
Ik moest er een keer aan geloven. Het coronavirus kreeg toch ook mij te pakken. Dat ik het meer dan twee jaar heb volgehouden zonder het te krijgen, vond ik al vrij bijzonder. Ik was voor het eerst weer eens naar een feestje geweest met wat meer mensen; dansen, zingen en drinken. En daar werd ik meteen voor gestraft. Iemand die daar aanwezig was, bleek het te hebben. Ik weet in elk geval dus wel waar ik het heb opgedaan.
Ik was gelukkig niet erg ziek, vooral moe en snotterig, maar verder had ik weinig last. Mijn ouders waren zo lief om af en toe boodschappen langs te brengen en Lucas was de eerste dagen dat ik ziek was ook erg ziek, dus we waren samen op de bank aan het hangen. Hij had geen corona, gelukkig, en was al snel weer beter, nog voordat ik het huis uit mocht. Hij werd af en toe opgehaald en vermaakt, dus dat was heel prettig. Gelukkig hoefde hij niet die hele tijd met mij binnen te blijven, want daar is niks aan als je drie bent.
Eigenlijk vond ik het wel even fijn om mezelf vijf dagen lang op te sluiten in huis en niemand te hoeven spreken. Af een toe een periode voor bezinning kan voor mijn chaotische brein zeker geen kwaad. Maar dat moet ik niet te vaak doen, want dan begin ik waarschijnlijk complete gesprekken te voeren met mezelf.
Ik heb ook veel televisiegekeken en wil je best een inzicht geven in mijn guilty pleasures. Eén daarvan zijn realityseries. Er zijn series die ik vanuit cultureel antropologisch oogpunt uitermate interessant vind. Maar natuurlijk kun je het ook gewoon zien als hersenloos (leed)vermaak. Op Netflix staat een serie die ‘Love is blind’, heet, wat omschreven wordt als een sociaal experiment waarbij mensen met elkaar gaan daten zonder elkaar te zien. Zonder dat ze elkaar gezien hebben verloven ze zich dan met elkaar. Daarna gaan ze samen op vakantie en wordt hun relatie een aantal weken op de proef gesteld in het echte leven, waarna ze elkaar wel of niet het jawoord geven. Het klinkt compleet gestoord, maar de stellen die met elkaar zijn getrouwd twee jaar geleden, zijn nu nog steeds bij elkaar.
Nadat ik deze serie compleet gebingewatched had, kwam ik uit bij de versies uit Japan en Brazilië. Als je deze naast de Amerikaanse versies zet, kun je daar wel een interessante culturele vergelijking uit maken. Maar ik zal mijn uitgebreide analyses over realitytelevisie je verder besparen. Als je het leuk vindt, kan ik je nog wel eens een korte samenvatting geven van de eerste twaalf seizoenen van ‘Keeping up with the Kardashians'.
Groeten, Elisabeth