Esmir van Wering over ‘Mijn vader, alzheimer en ik’
“Het heeft me doen beseffen dat veel dingen in het leven, die we maar gewoon vinden, niet vanzelfsprekend zijn. Het worden parels die je samen uit de modder gaat vissen. Alzheimer is een afschuwelijke ziekte; een mensonterende worsteling”, aldus Esmir van Wering. Maandag verschijnt haar boek ‘Mijn vader, alzheimer en ik’. Op 31 maart is ze ermee op televisie, in het programma ‘Tijd voor MAX’ (NPO1, 17.10 uur).
Vier jaar geleden werd bij Johan van Wering (74) alzheimer vastgesteld. Schrijfster-journalist Esmir (47), deels woonachtig op Texel, is één dag per week mantelzorger. Over deze vader-dochterdagen schreef ze dit boek.
Verwerking
“Voor mijn verwerking schrijf ik altijd dingen op, als ik ze moeilijk vind of juist heel leuk. Zo ben ik ook gaan schrijven over mijn mantelzorgdagen. Ik postte ze op Instagram en Facebook en er werd al gauw door veel mensen op gereageerd. Mijn uitgever zag het gebeuren. ‘Ga er vooral mee door’, zei ze, ‘want hier zit een boek in’. De columns die ik erover schrijf in het weekblad Vriendin gaan over wat dit met mij doet; in het boek staan observaties van wat het doet met mijn vader.”
Familieband
Esmir en haar vader hadden niet echt een innige band met elkaar. "Mijn ouders zijn gescheiden toen ik veertien was en mijn vader was altijd aan het werk; hij was gynaecoloog. Eigenlijk heb ik hem pas door deze ziekte beter leren kennen. Na de diagnose zegde zijn echtgenote Esther haar werk op om fulltime voor mijn vader te kunnen zorgen. Op een dag belde ze me op met de vraag of ik een dag in de week van haar wilde overnemen. Ik vroeg me af hoe ik dat moest gaan doen en besefte dat ik mijn vader eigenlijk helemaal niet zo goed kende. Langs deze glijdende schaal pak ik elke strohalm die we krijgen.”
Vervolg
Op een dag zal Esmirs vader er niet meer zijn. "Dat wordt deel 2”, zegt ze beslist. "Er komt een moment waarop hij mij niet meer herkent. Dat vind ik het moeilijke hieraan; dat ik hem zal moeten loslaten, terwijl ik hem eigenlijk net heb leren kennen.” (Tekst: Henk Cornelissen)