Bijzondere gast in de opslagloods
Speurende ogen; van een boswachter is dat een tweede natuur. Tijdens het ophalen van materialen uit een van onze opslagloodsen viel het oog van een collega op een vlekje in een donker hoekje, hoog aan de muur. Bij nadere inspectie bleek er een vleermuis te hangen, diep in rust. Even snel een foto gemaakt, de benodigde spullen bij elkaar gepakt en zo snel mogelijk wegwezen om het dier niet te verstoren.
Een speciale vondst wordt altijd gedeeld in de teamapp. We willen graag meegenieten van elkaars belevenissen en waarnemingen in het werk. In eerste instantie gingen we ervan uit dat het om een laatvlieger, een gewone vleermuis of een ruige dwergvleermuis zou gaan. Deze soorten komen op Texel vrij algemeen voor. Maar nieuwsgierig als ik ben wilde ik toch graag precies weten welke vleermuis we te gast hadden. Met een collega vergeleken we via de website van de Zoogdiervereniging de kenmerken van verschillende vleermuizen. Met de oren die we op de foto zagen, leken we bij onze eerste aanname in de goede richting te zitten. Maar de vacht was wel wat pluizig en ook rossig van kleur. En wat was toch dat raadselachtig flapje, in de buurt van de 'arm' van de vleermuis? We konden het niet thuisbrengen. Het bleek niet gemakkelijk het dier op soort te brengen.
Vleermuisspecialist
Bij wie kon ik beter te rade gaan dan bij mijn oud-collega van Ecomare, Pierre Bonnet? Hij is dé vleermuizenkenner van Texel en al vele jaren actief voor de Vleermuiswerkgroep. Ook hij dacht in eerste instantie aan een laatvlieger of een dwergvleermuis. Als bioloog is hij bij uitstek een onderzoeker. Hij zoomde op de computer nog eens flink in en kwam tot een bijzondere ontdekking. Het bleek een grootoorvleermuis te zijn. Dit was wel een heel bijzondere waarneming. In Nederland is het een vrij zeldzame vleermuis, maar op Texel helemaal. Twintig jaar geleden werd er een in het trappenhuis van het Maartenhuis aangetroffen; de enige keer hiervoor, dat deze soort op Texel is gemeld.
Grote flaporen
Kenmerkend voor de grootoorvleermuis is dat hij in winterrust zijn oren onder de ingeklapte vleugels vouwt. Wat wij hadden aangezien voor de oren, bleken alleen maar de oorklepjes te zijn. En dat raadselachtige flapje was slechts een klein stukje van zijn onder de ‘arm' weggestopte echte oor. Deze vleermuis weegt maar tussen de 5 en 11 gram, is ongeveer zo groot als een duim en heeft oren van wel 3 tot 4 cm lang. Dat is meer dan de helft van zijn lichaamslengte. Stel je voor dat onze oren een armlengte boven ons hoofd uitsteken!
Spaarstand in wintertijd
In de winter zijn er nauwelijks insecten en vlinders. Door in winterrust te gaan, kunnen vleermuizen een lange periode zonder eten. Rond oktober/november zoeken ze een rustig, donker, vochtig en koel plekje. Dat kan op een zolder zijn of in een spouwmuur, een kelder, een bunker, een holle boom of in een houtstapel. Als ze in de tussentijd niet verstoord worden, vliegen ze pas in maart/april weer uit. Tegen die tijd is er voldoende voedsel te vinden.
Echte bosliefhebbers
Een grootoorvleermuis wordt beschouwd als een echte bossoort. Hij zoekt zijn voedsel in de buurt van loof- en dennenbossen en ook wel in weidegebieden met bomen en struiken. Verder staan ze bekend als standvleermuis. Dat betekent dat ze over het algemeen vlakbij hun zomerverblijfplaats overwinteren. Als Staatsbosbeheer voelen we ons er zeer mee vereerd, dat deze grootoorvleermuis onze opslagplaats tot overwinterplaats heeft verkozen. We wachten in spanning af of er in de toekomst meer zullen volgen!
Tekst: Mariette Smit
Instagram: @BoswachterMariette
Facebook: /StaatsbosbeheerTexel
E: mc.smit@staatsbosbeheer.nl
T: 06-29639855
