Eilanders onder elkaar (116)

Elisabeth bekijkt de aanstormende herfst vanuit een ander gezichtspunt dan in voorgaande jaren. Ze heeft zicht op aangename gebeurtenissen. En dan komt Henk ook nog terug. Het kan niet op.

Henk,

De zomer zit er weer op. Meestal ben ik dan in een klaagstemming, omdat er slechter weer aankomt. Maar ik moet zeggen dat ik niet echt in een klaagstemming ben. Ik heb een aantal leuke uitjes in het verschiet in het najaar, evenals verjaardagen, een familieweekend en concerten. Allemaal leuke dingen dus. Ook ben ik best wel blij met mijn werk/thuis-balans op het moment; dat is voor mij een grote overwinning. En Lucas was vorig jaar nog gek op paddenstoelen, dus ik denk dat het wel goed komt met deze herfst.

Voorlopig zit ik doordeweeks in Den Burg, in het huis van mijn ouders, om op de katten te passen. Lucas helpt daarbij heel goed. Hij wordt soms zelfs boos als ik ze voer zonder hem. Mijn ouders wilden nog wat langer van lekker weer genieten en zitten in Frankrijk, tot half oktober. Ik vind het wel best; voor mij is het lekker om dichtbij werk en Lucas’ opvang te zitten. Dat is ook nog maar een paar maanden in Den Burg, want vanaf januari gaat hij in De Koog naar school. Dat zal ook wel een spannende overgang voor ons allebei worden!

’s Avonds zit ik op het moment meestal tot laat achter de piano muziek te schrijven. Ik heb inmiddels wel genoeg nummers om twee albums te vullen, maar ik ben nog steeds niet uitgeschreven. Wel heb ik veel zin om het ook daadwerkelijk uit te gaan voeren, misschien wel met band. Dus bij deze staat het ook in de krant: ik ben op zoek naar een bandje! Het lijkt me supertof om voor een band te staan en ik heb nu voor het eerst het idee dat ik daar ook wel klaar voor ben.

Een enerverende periode dus, maar de tijd om met warme chocomel en een dekentje lekker op de bank te luieren komt hopelijk ook weer in het najaar. Daar kijk ik ook wel weer naar uit, want ik weet eerlijk gezegd niet meer wanneer ik voor het laatst het geduld heb gehad om een hele film uit te kijken. Mijn Netflix-abonnement gebruik ik op het moment dus helemaal niet, maar goed, Lucas kan tenminste wel naar PAW Patrol en Thomas de Trein kijken. Dus opzeggen is nog niet nodig.

Voor jou komt de tijd om weer langzaam op te starten. Hoe voel je je nu? Heb je wel weer zin om in de chaos op ons kantoor te komen?

Groeten, Elisabeth

Elisabeth,

Een prachtige regenboog tekende zich af tegen een potloodgrijze hemel, toen ik maandagochtend – precies negen weken na mijn incident – op het winderige dek van de Dokter Wagemaker in westelijke richting keek. Het viel me een beetje tegen, dat de TESO niet de luxueuze Texelstroom voor mijn terugkeer in gereedheid had gebracht, maar wellicht was dat uit voorzorg, opdat de emoties mij niet teveel zouden worden.

Inderdaad, de zomer is voorbij, hoewel voor vandaag weer aardig weer was voorspeld, maar morgen staat de zon weer boven de evenaar. En dan weet je wel hoe laat het is. Een voorproefje hebben we al gehad. Voor afgelopen zondag had mijn zwager, die in Langedijk woont, een tuinfeest bedacht, omdat het in zijn dorp kermis was. Elf graden Celsius en stromende regen. In een deel van zijn garage en in een partytent consumeerde de visite de vers gerookte paling. De omstandigheden moeten wel Siberisch zijn, wil je zo’n delicatesse aan je neus voorbij laten gaan.

We hebben elkaar nog niet op kantoor getroffen, want ik mocht deze week maar één dag werken. Daarvoor leek de maandag mij het best geschikt, want dan zit er altijd lekker veel in de elektronische postbus en heb ik meteen weer het gevoel ergens van enig nut te zijn. Ook dat is van belang voor mijn herstel. Boven mijn zitplaats waren vlaggetjes opgehangen en op een vel papier, over mijn beeldscherm geplakt, stond iets waaruit enige blijdschap over mijn terugkeer viel af te leiden. Begin november kan ik er weer helemaal zijn.

Mijn hartrevalidatie zit er dan ook op. Tweemaal in de week sporten in het ziekenhuis. Ik dacht van tevoren aan een beetje ballen en gymmen, maar schrok mij een hoedje bij de entree bij de fysio. De toestellen deden me nog het meest denken aan de folterkamers, waarmee in de middeleeuwen ongelovigen tot bekentenis werden verleid. Vreemd was die gedachte niet, want ik had juist de veelgeprezen roman ‘Willem die Madoc maakte’ van Texelaar Nico Dros gelezen. En daarin speelt de inquisitie geen onbelangrijke rol.

Maar ik dwaal af. De revalidatie dient de opbouw van een zekere conditie en het herstel van vertrouwen in het lichaam. Niet de wens binnenkort de Olympus te kunnen beklimmen. Het valt dus mee. En ik moet voor de mij resterende jaren - dat kunnen er nog vele zijn, gelukkig - leren mijn wensen beter op mijn mogelijkheden af te stemmen. Maar dat besef was ook voor het incident al aan het doorsijpelen.

Groeten, Henk