Dit artikel is geschreven door
Elisabeth Waverijn

Elisabeth Waverijn is redacteur bij Texelse Media

Eilanders onder elkaar (110)

Onze redacteuren Henk Cornelissen en Elisabeth Waverijn schrijven wekelijks een column voor Texel dit Weekend in de vorm van een tweespraak tussen twee eilanden: Wieringen en Texel. Deze keer vertelt Elisabeth over haar echtscheiding en gaat ook Henk zijn lastige onderwerp niet uit de weg. Na een lange aanloop. Dat wel.

Henk,

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Prasath en ik zijn een paar maanden geleden uit elkaar gegaan. Elk huwelijk is soms moeilijk, stel ik me zo voor, maar bij ons was het uiteindelijk bijna altijd moeilijk en heel soms ook nog leuk. En zo hoort het niet. Dus gaan we verder beiden op ons eigen pad. Het is niet leuk zoiets te moeten vertellen. Ik heb ook al gemerkt dat veel gesprekken doodlopen als je daarmee aan komt zetten. Maar ja, ook dit hoort voor veel mensen bij het leven en ook bij het mijne.

Thuis is het gelukkig beter dan het was. De strijd is klaar en er komt langzaamaan wat rust in huis. Prasath werkt inmiddels al een tijdje in Amsterdam en heen-en-weert tussen daar en Texel. We gaan goed met elkaar om en hopen dat dat zo blijft. We proberen ook nog regelmatig met Lucas samen iets te ondernemen en het is prettig dat dat kan.

Ik vind het meestal moeilijk uit te leggen hoe ik me erbij voel. De toekomst waar we samen naartoe hebben gewerkt, is ineens uit elkaar gevallen. Dat is soms nogal onwerkelijk. Je trouwt niet met iemand met het idee dat je een paar jaar later weer uit elkaar gaat. Maar ja, ik ben er inmiddels wel achter dat het leven meestal niet zo loopt als je verwacht.

Het is misschien een beetje gek om hierover in de krant te schrijven. Maar je weet inmiddels dat ik de lastige onderwerpen niet uit de weg ga. En deze column is een plek waar we het hebben over wat ons bezighoudt, dus leek het me goed om het aan te kaarten.

Ik zoek graag afleiding in leuke dingen, zo ben ik veel aan het zwemmen, wat ook nog eens goed voor me is. En ik ben natuurlijk veel muziek aan het maken; hoe kon het ook anders. Ik heb in een paar maanden tijd ongeveer genoeg nieuwe nummers geschreven om een album te vullen. Muziek maken en schrijven werkt gelukkig goed als afleiding en verwerking, en daar houd je ook nog iets aan over, dus dat is helemaal niet verkeerd.

Ik heb een paar nare maanden achter de rug, maar de tijd om vooruit te kijken komt wel weer. Voorlopig heb ik het dus druk met activiteiten in de kerk, concerten et cetera. En er zijn wat vrienden van de overkant die gebruik komen maken van mijn huis als logeeradres van de zomer. Dus daar kijk ik erg naar uit.

Groeten, Elisabeth

Elisabeth,

Wat naar dat het niet gelukt is met jou en Prasath en dan is het maar goed dat jullie redelijk met elkaar omgaan. Vooral belangrijk voor Lucas, lijkt me, en niet te lastig voor jezelf. Een beetje rust op zijn tijd is belangrijk in een mensenleven, want om je heen gebeurt vaak van alles waarom je niet hebt gevraagd en daar moet je nu en dan een antwoord op hebben.

Hoe leuk je ook samen kunt zijn als je elkaar net kent, samen zijn is wel iets anders dan samen léven. Op een gegeven moment zie je elkaar niet meer op zijn zondags, zal ik maar zeggen, en kom je niet meer de kamer binnen als de verbeterde versie van wie je werkelijk bent. Ik kan me herinneren dat het bij ons thuis wel eens rookte in het begin – ik was nogal uithuizig in mijn wilde jaren en hield weinig rekening met andere mensen – maar die damp is ergens aan het eind van de jaren tachtig in een vorig huis achtergebleven.

Overal is wat, zeggen ze dan. Hoe het bij jullie is gegaan, weet ik niet, maar in het algemeen is het onverstandig ‘de ander’ te willen veranderen. Over gedragingen kun je het hebben, maar een karakter verander je niet zomaar. En dan kan samen leven best een uitdaging zijn. Gelukkig gaat het bij ons thuis, na al die jaren – het zijn er intussen meer dan veertig, waarvan 37 samenwonend en daarvan 24 jaar getrouwd – nog steeds goed. Naar mijn idee komt dat doordat we elkaar ook de ruimte laten om datgene te doen wat voor de ander niet zo interessant is. We zijn altijd wel bezig, maar vaak niet allebei met hetzelfde. En we komen altijd weer naar huis.

Tja, je begint aan iets met een idee waarvan je denkt dat het niet kapot kan. Op een dag komen er wat barstjes in het porselein en moet je er maar op vertrouwen dat alles heel blijft. En soms gaat het stuk. Het is een beroemde oneliner van John Lennon. “Life is what happens to you while you’re busy making other plans.” Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen zit te maken. Je toekomst verandert niet, alleen het beeld dat je ervan hebt, zeg ik dan maar op mijn beurt.

Mijn lastige onderwerp - vooruit dan maar - is ouder worden. Je brein wil nog van alles en je lijf zegt soms ‘ho’ of wil meer tijd. Je wilt ertoe doen en ik had een tijdje geleden even het gevoel dat dat niet meer zo was. Eigenlijk viel dat wel mee - ik had met niemand ruzie, alleen met mezelf - en op zich mag ik helemaal niet mopperen. Soms moet je niet te veel tegelijk willen en niet alles gaat goed. Veel nog wel. Voorlopig.

Groeten, Henk