Dit artikel is geschreven door
Henk Cornelissen

Eilanders onder elkaar (105)

Waarin Henk het gat in de markt van het Grote Niets denkt te hebben gevonden. Wekelijks schrijven onze redacteuren Elisabeth Waverijn en Henk Cornelissen elkaar toe in een tweespraak tussen twee eilanden. Elisabeth is Texelse en Henk woont aan de overkant, op Wieringen.

Elisabeth,

In deze kolommen hebben we het wel eens gehad over een van mijn grote, nog niet vervulde ambities, namelijk rijk worden met niets. Onlangs haalde je de Kardashians aan, van wie ik nog steeds niet weet waar ze eigenlijk goed in zijn. Bij hen woont de geest in een lichaam dat nooit af is. Constant moet er iets verbouwd worden. Of uitgebreid, zoals een derrière, bijvoorbeeld. Waarom weet ik niet. Voor meer zitcomfort, wellicht?

Hoe dan ook, ik heb geprobeerd mezelf te profileren als invloedwenser voor de oudere medemens. Daarvoor maakte ik vorig jaar een keer schaamteloos gebruik van deze tekstruimte, maar kennelijk hebben de senioren van Texel en omstreken zo veel zelfvertrouwen, dat ze niet beïnvloed willen worden. De respons was zo gering, dat het voor de plaatselijke middenstand niet interessant genoeg was mij gratis allerlei overbodige voorwerpen toe te sturen, met de boodschap dat iedereen die zou moeten hebben. Misschien heb ik de vaardigheden, waarover je moet beschikken om rijk te kunnen worden met niets, toch een beetje onderschat.

Maar je kent me nu een beetje. Ik leg het hoofd niet zomaar in de schoot. Ergens in de markt van niets moet een gat zitten. En daar wil ik in. Ik had al een concessie gedaan door een paar kilootjes af te vallen, waardoor ik er wat gemakkelijker in zou passen, als ik het eenmaal had gevonden. Onlangs kocht ik een nieuwe spijkerbroek – andere broeken staan me niet, dus sinds de jaren zeventig draag ik al geen andere meer – en die mocht zowaar een maatje kleiner zijn. Ik beloonde mijzelf daar later op de dag voor met een kloek glas tripel, op jouw eiland gebrouwen. Dat laatste spreekt vanzelf, sinds Andere Henk in het voorbijgaan iets over een biertoer heeft gemompeld. Maar nu pas ik weer niet in dat gat, ben ik bang.

Waar ik het denk te vinden? Voorlopig niet in de mondkapjes - die markt is een beetje uitgesywert - en een groene vierkante meter in sprookjesland Winstonia lijkt me ook niet aantrekkelijk. Maar onlangs hoorde ik iets over het fenomeen personal trainer. Nu schijn je daarvoor iets te moeten kunnen, fysiek gezien, en met mijn postuur kom ik in die bedrijfstak niet geloofwaardig over, moet ik vrezen. Maar hier op kantoor rijpte het idee mezelf als coach in de markt te zetten. Waarin, dat is niet belangrijk. Als jij iets wilt, ga ik met de armen over elkaar zeggen dat je het kunt als je het maar volhoudt. Nog een oneliner of oerkreet erachteraan en gaan. Om de indruk te wekken dat het niet zomaar wat is, vraag ik 250 euro per uur. Zou ik het gat dan eindelijk hebben gevonden?

Groeten, Henk

Henk,

Rijk worden met weinig doen; het lijkt erg aantrekkelijk. Nou moet ik wel even tegen je ingaan voor wat betreft de Kardashians. Ik ben het met je eens, dat het beeld van de maakbaarheid van schoonheid, dat zij naar buiten brengen, heel erg schadelijk is, maar ze werken wel hard om voor elkaar te krijgen dat ze relevant blijven. ‘Momager’ Kris is een keiharde ‘business woman’, die ervoor zorgt dat haar kinderen niet stil zitten. Als Kim wordt uitgenodigd voor een feestje, zegt moeders: “Alles goed en wel, maar als je niet betaalt, dan komt ze niet.” Die manier van geld verdienen is aan ons, denk ik, niet besteed. Ze betalen me wel eens om muziek te komen maken op een feestje, maar met wat ik daarmee binnen hark, kan ik helaas geen villa in Calabasas kopen.

Ik ben heel benieuwd naar wat en wie je dan gaat trainen. Ik heb er zeker vertrouwen in dat je dat goed kunt. Misschien kun je vast even oefenen op de werkvloer, door af en toe ineens uit het niets wat aanmoedigingen te roepen. Vooral vroeg in de ochtend of aan het eind van de middag heb ik dat wel eens nodig. Verder zou ik graag een boek willen schrijven en ik denk dat je daarin mensen best wel goed zou kunnen coachen. Of je daar nou echt rijk van wordt, kan ik je niet beloven. Ik kan je in elk geval niet betalen als je dat bedrag ervoor vraagt.

Het plan om een boek te schrijven, heb ik voor de zoveelste keer op de lange baan geschoven. Aan het begin van de coronacrisis ben ik er vol enthousiasme aan begonnen. Ik had ineens tijd en was veel thuis. Ik vond het leuk er een paar keer per week even aan te zitten. Ik kwam tot zeven hoofdstukken, van ongeveer vierduizend woorden. Dat vond ik best een prestatie. Maar ik heb mijn kunnen denk ik wat overschat. Ik vind mijn fantasie best wel rijk, maar een sciencefictionroman schrijven is andere koek dan een kinderverhaaltje bedenken. Het waanidee dat ik de volgende J.K. Rowling ben, heb ik dus maar losgelaten.

Rijk worden van boeken schrijven of muziek maken lijkt dus een sprookje, dat voor mij niet is weggelegd. Nou moet ik zeggen dat het me ook helemaal niet zo leuk lijkt, heel erg rijk te zijn. Maar het is natuurlijk wel fijn als je gewoon een mooi huis op Texel kunt kopen, bijvoorbeeld. En daar moet je inmiddels ook aardig wat duiten voor op zak hebben. Ik probeer ondertussen het leven als kunstenaar maar te romantiseren en te genieten van het feit dat ik werk heb dat me zin geeft en dat ik leuk vind.

Groeten, Elisabeth