10 vragen aan... Alide Zegers

In een vorige aflevering wierp Ria van der Vis de naam op van Alide Zegers (78). Al meer dan veertig jaar bakt de van origine Duits Alide taarten voor het goede doel. Maar wat blijkt? Alide doet nog veel meer; van het maken van goed gevulde schoenendozen voor oorlogskinderen tot de organisatie van de burendag op de Vloedlijn. Haar inspiratie voor deze liefdadigheid haalt ze grotendeels uit haar geloof.”

Wie is Alide Zegers?

“Ik ben in 1945 geboren in een dorpje nabij Emden in Duitsland. In 1967 ben ik op Texel komen wonen met mijn toenmalige echtgenoot en in 1990 ben ik hertrouwd met Koos Zegers. Sindsdien vormen we een samengesteld gezin, ik heb drie kinderen en Koos heeft er twee. Het geloof en de kerk spelen een grote rol in mijn leven. Ik ben enorm begaan met het lot van mensen op de wereld die het minder getroffen hebben.”

Hoe was het om op te groeien in naoorlogs Duitsland? 

“Dat was best heel moeilijk. Je had niks en je moest van niks wat zien te maken. Als kind kreeg ik helemaal niets van de geschiedenis mee. Op school was er ook geen aandacht voor de oorlog. Dat heb ik pas veel later geleerd. Hier in Nederland vind ik de berichtgeving over de oorlog heel goed, maar het grijpt me tot op de dag van vandaag nog altijd aan. Ik kan bijvoorbeeld niet kijken naar films die spelen in de Tweede Wereldoorlog. Ik denk dat ik daardoor, misschien onbewust, me geroepen voel om me in te zetten voor mensen in nood.”

Hoe ging het toen u op Texel kwam?

“Toen ik hier in 1967 kwam was ik ‘het Duitse vrouwtje’, kon ik geen Nederlands spreken of schrijven. Heb ik mezelf moeten aanleren, tot het moment dat een cursus op de Thijsseschool werd gegeven, genaamd ‘Moeders op herhaling’. Dat was een soort basiscursus speciaal voor vrouwen, waar je allerlei vakken kreeg aangereikt, van Nederlands tot biologie tot aardrijkskunde. Dit omdat vrouwen vroeger vaak al snel voor de kinderen moesten zorgen. Ik heb sowieso veel cursussen gevolgd: metselen, houtbewerken, emailleren. Dat was echt mijn manier om in contact te komen met mensen hier. En ook via de kerk heb ik veel contacten gelegd.”

Speelt het geloof een rol in uw leven?

“Van huis uit ben ik niet gelovig opgevoed. We gingen misschien één of twee keer per jaar naar de kerk en wat je dan te horen kreeg was niet bepaald opbeurend. Ik heb het licht gezien rond mijn zestiende. Via een jeugdclub waar ik toen lid van was, kwam ik in contact met een Amerikaanse missionaris die mij enorm inspireerde. Sindsdien vind ik veel houvast in mijn geloof.”

U zet zich in voor minder bedeelden?

“In 1984 kwam hier op Texel een zwarte dominee preken. Hij vertelde over zijn missie in Zuid-Afrika, waar hij vandaan kwam. Samen met een groep van zeven gemeenteleden zijn we toen geld gaan inzamelen op de Koninginnenmarkt voor zijn missie. Zo ben ik begonnen met het bakken van taarten. In totaal hebben we dertig jaar geld opgehaald voor deze dominee, voor allerlei verschillende projecten in Afrika. De opbrengsten waren bescheiden, maar het was voor de mensen daar een stimulans om te weten dat er andere mensen zijn die in hen geloven en die hen steunen.”

U bakt nog steeds taarten, toch?

“Na dertig jaar taarten bakken voor Zuid-Afrika, blijf ik gewoon doorbakken voor andere goede doelen maar ook voor speciale diensten in de kerk. Zo houden wij bijvoorbeeld aan het eind van elk kerkelijk jaar een speciale dienst waarbij we iedereen herdenken die onze kerkgemeente in het afgelopen jaar is ontvallen. Samen met een groep bakkers bereiden wij voor deze gelegenheid het gebak. Verder steun ik de bijbelvertalers van Wycliffe en de Mercy Ships, die medische zorg verlenen aan mensen in Afrika. Maar ook dichter bij huis ben ik actief. Voor de Vloedlijn, waar Koos en ik wonen, organiseer ik de burendag. In 2016 hebben we met alle buren veertig jaar Vloedlijn gevierd. Dat was fantastisch! Een beetje naar elkaar omkijken doet ertoe. Toen ik op Texel kwam wonen in 1967 heb ik ervaren hoe het voelt als iemand je gedag zegt of even naar je zwaait. Het is zo belangrijk om ‘gezien’ te worden.”

Wat is uw favoriete plek op Texel?

“Koos en ik doen aan nordic walking en fietsen graag over Texel. Er zijn zó veel mooie plekken. Het Waalenburgerdijkje is mooi, maar ook de route over de Hoge Berg naar Oudeschild of van Oudeschild over het nieuwe fietspad naar Den Hoorn.”

Wat maakt u blij?

“Als het zonnetje ‘s ochtends schijnt en ik de dag zo mag beginnen zoals Koos en ik dat altijd doen. We lezen elkaar dan een stukje voor uit de bijbel, zingen een opwekkingslied en bidden samen. Ik vind dat een rustgevende manier om de dag te beginnen.”

Waar ergert u zich aan?

“Vroeger deden wij altijd logies-ontbijt. Tegenwoordig hebben wij nog een chalet op vakantiepark de Koorn-aar. Een mooi plekje, waar ik graag anderen van laat genieten. Maar ik zie ook dat het voor steeds meer mensen moeilijker wordt naar Texel op vakantie te gaan omdat alles zo duur is geworden. Dat baart mij wel zorgen. Ik zou graag zien dat ook mensen die wat minder te besteden hebben hier een plek vinden.”

Kunt u een boek of film aanbevelen?

“Onlangs ben ik met Koos naar de bioscoop geweest om de film ‘De terugreis’ te bekijken. De film gaat over een echtpaar dat elkaar in de loop der jaren een beetje is kwijtgeraakt. Nu de vrouw begint te dementeren, wil zij graag een reis naar Spanje maken. Hij, een oude mopperkont, wil aanvankelijk niet maar gaat uiteindelijk toch mee. Tijdens de reis vinden ze elkaar weer terug. Een heel mooie film.”

In een volgende aflevering van deze rubriek zou Alide graag Jan Beerling terugzien. “Jan kan prachtig tekenen. Hij weet de Texelse omgeving en de karakteristieke huisjes treffend weer te geven. Wij hebben ook een paar van zijn tekeningen aan de muur hangen. Zo mooi! Hij heeft vast nog veel meer te vertellen.”

Tekst & foto: Pepijn Dros

“Een beetje naar elkaar omkijken doet ertoe.”