10 vragen aan... Rein van der Burg

Louise Dros-Kortenhoeven schoof haar nieuwe collega Rein van der Burg (32) naar voren omdat ze nieuwsgierig is naar zijn verhaal. En wát een verhaal blijkt dat te zijn! Rein groeide op in de Bible Belt, ontworstelde zich aan de kerkgemeenschap, volgde meerdere studies om vervolgens al liftend de wereld te ontdekken, met het idee nooit meer terug te keren naar Nederland. En nu woont hij toch alweer drie jaar op Texel; hoe zit dat?

Wie is Rein van der Burg? 

“Ik ben geboren en getogen in de Betuwe, waar ik ben opgevoed in een streng gereformeerde omgeving. Zo rond mijn twintigste brak ik met de kerk. Sindsdien ben ik bezig met wat het leven de moeite waard maakt. Ik geloof niet meer in God zoals de kerk hem schetst, maar wel in een god in alles om ons heen. In jou, in mij, in de bomen en in alles wat leeft. Na de wereld over te zijn gereisd, ben ik drie jaar geleden op Texel komen wonen. Mijn plan was eigenlijk geld te verdienen en daarna zo snel mogelijk weer te vertrekken. Maar het is anders gelopen. Texel bevalt me goed en na al mijn omzwervingen heb ik besloten me hier definitief te vestigen. Ik heb onlangs een master in de humanistiek afgerond, help als invalkracht mee op de boerderij van het Maartenhuis en heb een praktijk opgezet als humanistisch geestelijk verzorger.”

Hoe zag die zoektocht naar jezelf er precies uit?

“Ik heb lang gestudeerd. Eerst een mbo-studie in de ICT, vervolgens een hbo-opleiding tot sociaal-pedagogische hulpverlener en daarna begon ik met een premaster humanistiek aan de universiteit. Naast de studies ben ik lange tijd werkzaam geweest als hulpverlener, van jeugdzorg tot psychiatrie. Op een gegeven moment was ik he-le-maal klaar met alles. Mijn werk, de politieke systemen, de wereld an sich. De enige optie die ik zag, was vertrekken. Ik ben toen naar Moskou gelift en daar in de Transsiberië Express gestapt, om vervolgens uit te stappen middenin de Siberische taiga. Daar heb ik twee weken gebivakkeerd bij een sjamaan. Vervolgens ben ik verder gelift, onder andere door Mongolië en het Altaj-gebergte, de bakermat van het sjamanisme. Dat was ontzettend inspirerend. Ook de mensen die ik onderweg tegenkwam, hebben me geraakt. Overal kreeg ik eten en onderdak aangeboden. Zó warm en gastvrij. Dat is hoe ik de ‘gewone’ Russen heb leren kennen.”

Hoe lang ben je op reis geweest?

“In totaal ben ik vier jaar onderweg geweest en heb ik voornamelijk gelift. Toen ik in Mongolië zat ben ik zelfs nog op stel en sprong terug naar Nederland gelift, omdat mijn toenmalige vriendin het had uitgemaakt. Vervolgens ben ik weer gaan liften richting Iran. Overal waar ik kwam maakte ik vrienden, maar tegelijkertijd radicaliseerde ik wel enigszins. Ik was boos op de politieke systemen die de wereld er in mijn ogen niet beter op maakten. In Bulgarije woonde ik in een soort ecologische spirituele community, diep in de bossen en verstoken van gas, elektriciteit en stromend water. We waren volledig zelfvoorzienend. Via-via ben ik daarna beland in een soortgelijke community in Tsjechië. Alles deden we samen; werken in de moestuin, koken en samen muziek maken rond een vuur. Magisch! Vooral omdat je door dat samenzijn voortdurend het idee hebt dat je ‘gedragen’ wordt.”

Hoe ben je op Texel beland? 

“Via een Texelse die ik tijdens mijn reis heb ontmoet. Zij drukte me op het hart dat, als ik ooit terug naar Nederland zou willen, ik wel een tijdje bij haar ouders kon verblijven. Toen na vier jaar reizen mijn geld op was, zocht ik contact met haar ouders en kon ik daar inderdaad terecht. Ik vond een baan bij de Novalishoeve en besloot mijn master humanistiek weer op te pakken. Na een jaar op Texel begon het leven hier me steeds beter te bevallen. Het voelde alsof ik hier moest aarden, zodat ik niet meer bij minste of geringste weg kon lopen. En nu is dit is écht mijn plek.”

Wat doet een humanistisch geestelijk verzorger? 

“Vanuit de religieuze tradities zijn geestelijk verzorgers er eigenlijk altijd al geweest. Denk aan de dominee die gesprekken voerde over zingeving en mensen bijstonden in tijden van rouw. De kerk speelt een steeds kleinere rol in de samenleving, maar mensen worstelen nog wel met allerlei zingevingsvragen. Dan komt de geestelijk verzorger in beeld. Op Texel heb mijn eigen praktijk onder de naam Zicht.In. Mensen komen bij mij om te praten over het verlies van een geliefde en met vragen over de zin van het leven. Er zijn mensen die machteloosheid ervaren omdat ze zich zorgen maken over het klimaat, oorlogen, geweld en de verharding van de maatschappij. Het kan enorm helpen, daar met elkaar over te praten. Ik zet daarom nu samen met een collega-theoloog het initiatief Soep op Zondag voort, dat destijds is opgezet door Texels Welzijn en de protestantse kerk. De eerstvolgende editie is op 26 november in de Waldhoorn!”

Wat is favoriete plek op Texel?

“Ik heb een jaar naast de Slufter gewoond. Vooral in de gure wintermaanden, als er niemand is, vind ik het er prachtig omdat je er heerlijk eenzaam kunt zijn. Ik wil dan ook nog wel eens ijszwemmen in zo’n kreekje.”

Wat maakt je blij?

“Voor mijn werk voer ik veel gesprekken met mensen. Ik word blij als iemand die volledig in de ratio zat, zijn of haar gevoel toe durft te laten.”

Is er een boek, film of muzikant die je wilt aanbevelen?

“De Duitse muzikant Nils Frahm vind ik te gek. Zijn muziek kan meditatief maar ook opzwepend zijn. Als je nieuwsgierig bent, kun je beginnen met het nummer ‘Toilet Brushes’; dat vind ik mooi!” 

Heb je iets van een levensmotto?

“Alles doet ertoe, niets doet ertoe.”

Wie nomineer je voor een volgende aflevering?

“Ik dacht aan Zowie Jannink, omdat hij inspirerende dingen op het eiland doet en mij daarmee levensveranderende ervaringen deed ondergaan.”