Dit artikel is geschreven door
Elisabeth Waverijn

Elisabeth Waverijn is redacteur bij Texelse Media

10 vragen aan... Erwin Kossen

Voor deze week stelden we 10 vragen aan Erwin Kossen. Hij werd door Valentijn Hillen doorgegeven als volgende gast. “We kennen elkaar van bootcamp en Erwin heeft altijd praatjes voor tien. Dus ik ben wel benieuwd naar wat hij allemaal te vertellen heeft!” zei Valentijn over hem. Erwin heeft inderdaad genoeg verhalen te vertellen om een hele krant te vullen en deelde daarvan een aantal van met ons.

Meer over Erwin

Erwin werd geboren in IJmuiden en mag dit jaar zijn zestigste verjaardag vieren. Van jongs af aan kampeerde hij met zijn familie op camping Kogerstrand. “Dat begon met af en toe een paar weken en later hadden we een seizoensplek.” De liefde voor Texel was er dus al vroeg en Erwin woont nu al jaren met zijn vrouw Juliette met veel plezier in De Koog. “We zeggen vaak tegen elkaar: ‘Wat hebben we het hier goed’. We willen hier echt niet meer weg.”

Strandhuisje

“We hebben al een aantal jaren een strandhuisje bij Paal 19,5. Dat is echt heerlijk. Onze kinderen en kleinkinderen, we hebben er inmiddels bijna zeven, zijn hier heel graag. Ze zijn hier vaak voor langere tijd en komen net als wij graag op het strand. Het is handig dan de spullen op het strand te hebben.”

Werk

Erwin is internationaal vrachtwagenchauffeur voor een groot bloemenexportbedrijf in het Westland. “Ik vertrek op woensdag met de boot van twaalf uur en kom op maandag om één of twee uur terug. Ik rijd voornamelijk naar Engeland, Ierland en Schotland. Wij storten daar pallets met bloemen en planten, die daar verder gedistribueerd worden. Bij de firma waar ik werk zit ik vijftien jaar. Vorig jaar januari ben even weggeweest, want door de Brexit waren de wachttijden bij de tunnel erg opgelopen, tot acht of negen uur. Dat was ik zat. Toen heb ik een tijdje voor een andere werkgever naar Scandinavië gereden, wat ik in het verleden ook veel had gedaan. Maar bij die werkgever was het niet fijn rijden. Toen ik een berichtje van mijn oude werkgever kreeg met de vraag of ik met de Engelse Moederdag wilde charteren, was ik dan ook heel blij. Dat heb ik gedaan en toen werd me gevraagd of ik terug wilde komen.”

Hoe ben je op het werk gekomen dat je nu doet?

“Mijn vader was vrachtwagenchauffeur en ik ging als kleine jongen vaak met hem mee. Hij raadde me aan in dienst te gaan en daar mijn chauffeursdiploma’s te halen. Hij zei: ‘Als ik dan later oud ben en gepensioneerd, kan ik met jou mee.’ Maar ik wilde graag internationaal buschauffeur worden en begon midden jaren tachtig op de stadsbus te rijden. Mijn ouders vonden dat prachtig. Ik kwam vaak langs hun huis en daar stonden ze vaak te zwaaien. Maar ik vond het stressvol werk en het internationaal rijden stond nog in de kinderschoenen. Dus ben ik toch op een vrachtauto gaan rijden. De afstanden werden steeds groter, ik ben tot Marokko, Rusland en Turkije geweest. Nadat mijn vader was overleden ging ik steeds verder weg. Ik was dan weken van huis en dat wilde ik niet meer. Toen ben ik in het binnenland gaan rijden en verkoop gaan doen. Dat vond ik ook leuk, maar het buitenlands rijden trok me weer. Dus wat ik nu doe is echt perfect.”

Wat neem je altijd mee in de vrachtwagen?

“Wingeums. Een ander grijpt een sigaretje of een sjekkie, maar ik ben helemaal niet van het roken. Bij mijn zijn het winegums en als ik een zak openmaak, dan moet-ie leeg.”

Koffie en een stroopwafel

“Elke ochtend als ik onderweg ben, bel ik naar huis en dan drinken Juliette en ik allebei koffie. Dat is heel fijn en dan ben je toch betrokken bij elkaar.”

Bijzondere klussen

“In de jaren negentig ben ik directiechauffeur geweest voor een bedrijf in Amsterdam. Daarvoor reed ik met bestuursleden van grote multinationals. De mensen die ik vervoerde, konden potentieel doelwit zijn, dus kreeg ik ook een rijopleiding met gepantserde auto’s en rijden met hoge snelheden. Je leert dan op alles in je omgeving te letten, het kenteken van de bestuurder achter je, wat er naast je gebeurt, et cetera. Dat is best wel spannend. Ik ben toen ook een tijdje persoonlijk chauffeur geweest voor een exorbitant rijke mevrouw. Bij haar huis liep zelfs bewapende beveiliging rond. Zij woonde in Frankrijk en kwam elke maand twee tot drie weken naar Amsterdam. Als ze daar kwam, sliep ze in een hotel en huurde ze niet één kamer, maar twee hele verdiepingen, zodat er niemand bij haar in de buurt kwam. Daar reed ik met Rolls Royces en Maserati’s. Het was heel apart om dat leven mee te maken.”

Sportief aangelegd

“Ik ben heel competitief in het sporten en de meeste van onze kinderen zijn dat ook.  Mijn dochter heeft mij, toen Lust For Sport van Ron Eelman openging, aangemeld voor de bootcamp. We zijn dat toen samen gaan doen. Ik vind het een fijne plek en mede door Ron ben ik zo goed geworden. Ik heb heel veel respect voor hem en heb mezelf uitgedaagd om net zo goed te worden als hij. De uitjes van Lust for Sport vind ik heel erg leuk. Zoals mud masters en Viking-runs. We gaan dan met een groep mensen daarheen en doen verschillende afstanden. Mijn nieuwste doel is de 60 kilometer mud-run. De 42 kilometer heb ik al meerdere keren gehaald, dus dat moet te doen zijn.”

Bijzondere vakantie

“We hadden al jaren het idee met al onze kinderen en kleinkinderen een gezamenlijke vakantie te vieren, voor een belangrijk verjaardag. We hebben dat uiteindelijk gedaan voor Juliettes vijftigste verjaardag. Toen zijn we met z’n allen naar Kreta gegaan. We hebben dat samen helemaal uitgewerkt en voor de kinderen was het een verrassing. We hebben het super-de-luxe aangepakt, er was een zwembad bij het huis en er was zelfs iemand die het ontbijt en de lunch voor ons maakte. Iedereen vond het leuk en als de kleinkinderen nu op bezoek komen is het fotoboek van die vakantie het eerste dat ze pakken. Het was echt perfect. We hebben gezegd dat we weer iets gaan doen als ik zestig word. Dus we gaan even kijken hoe dat gaat.”

Volgende gast

“Karina van Damme, zij doet aan crossfit met mij bij Lust For Sport en is net als ik import op Texel, ik ben nieuwsgierig naar haar verhaal!”

Tekst: Elisabeth Waverijn, foto aangeleverd