10 vragen aan Janneke Goënga
10 vragen aan Deze week beantwoordt Janneke Goënga onze tien vragen. Zij werd voorgedragen door Caroline Bomas-Veeger. Zij zei over haar: “Janneke is heel creatief, ze maakt veel mooie poppen die ze ook verkoopt. Ik ben benieuwd wat zij daarover heeft te vertellen.”Meer over Janneke
Janneke werd geboren in Den Hoorn. “Net voor de Russenoorlog. Mijn moeder zei wel: ‘Ik ging wel met jou in de wc staan, want ik dacht dat die wel zou blijven staan als er bommen gegooid werden.’” Haar moeder was een Texelse en haar vader kwam uit Friesland. “Soms heb ik het gevoel dat ik thuiskom in Friesland. Dat is heel gek, want ik heb er nooit gewoond.” Janneke woont al haar hele leven op Texel, heeft drie kinderen en woont in Den Burg.
Rolstoel hoort erbij
“Ik zit dan misschien in een rolstoel, maar ik voel me nog jong, en zeker niet invalide. Die rolstoel hoort er gewoon bij. Het valt mij op dat mensen soms niet verder kijken dan de rolstoel. Mijn kleindochter studeert in Amsterdam en ik zou daar graag naartoe. Maar toen ik tegen haar zei: ‘Ik kom wel met de trein’, vertelde ze me: ‘Oma, doe maar niet hoor. Ik zie zo vaak dat ze iemand met een rolstoel laten staan of er niet uit wordt gelaten.’ In het openbaar vervoer op Texel is dat ook een drama. Dat vind ik zo jammer, want er komen hier heel veel toeristen, die daar de dupe van zijn. Maar de rolstoel levert soms ook wel weer leuke situaties op. Zo was ik laatst bij de Jumbo, bij de glazen deuren van de koeling. Dat is voor de rolstoel een ramp; of je rijdt de deur eruit, wat niet helemaal de bedoeling is, of je kunt ergens niet bij. Dus ik was nogal chagrijnig en zei: ‘Dat is toch geen doen met die rolstoel?’ Er was een man met een grote grijns, die zei: ‘Ja maar, waarom ga je dan ook in een rolstoel zitten?’ Waarop ik antwoordde: ‘Ik ben gewoon lui en hij zit zo lekker.’ We hebben zo vreselijk gelachen. Ik vind dat je daar geintjes over moet kunnen maken. Mijn eerste rolstoel ben ik ook gaan vieren in de Balcken. Ik was blij dat ik die kreeg, want ik kon daarvoor nergens meer heen. Wat dat betreft ben ik blij dat ik hem heb!”
Fietsen
“Ik fiets heel veel met mijn handbike. Als ik dan een rondje over Texel ga, fiets ik al snel veertig kilometer. Ik ga ook wel eens van het fietspad in Den Helder naar Bergen. Dat loopt heel mooi door de duinen. Mijn fiets is nu al vijf weken stuk en ik wacht op een nieuwe. Ik hoop dat die snel komt. In zeven jaar tijd heb ik 12.000 kilometer gereden, dus die fiets was echt helemaal op.”
Favoriete plek op Texel en aan de overkant?
“Eerder zou ik zeggen: de Slufter en de Hors. Maar dat kan ik niet meer komen met de rolstoel. Ik vind het heerlijk om ver op het strand te komen. Dan zit ik wel het liefst met mijn voeten in het zand. Aan de overkant kom ik graag in Friesland. Ik vind Groningen ook heel mooi om te zien, omdat het kale landschap iets heel indrukwekkends heeft.”
Parijs
“Ik ben in Parijs geweest met de rolstoel, daar zie je die maar heel weinig. Toch zijn de stoepen er allemaal op aangepast; dat viel mij heel erg op. Ook daar gebeurde iets leuks. Ik moest naar de wc in een klein, bomvol restaurant. De mevrouw tegen wie ik dat zei, zei: ‘Oké!’ Alle mensen in het restaurant moesten toen opstaan en de borden meenemen en alle tafels gingen aan de kant. Ik kon er als een koningin zo doorheen rijden. Dat was geweldig!”
Medische wiet
“Ik heb veel pijn en artsen wisten op een gegeven moment niet meer hoe ze me konden helpen. Ik was al jaren vrijwilliger bij begeleid wonen en daar raadde iemand me aan eens wiet te gaan proberen. Sindsdien gebruik ik dat om pijn te bestrijden. Ik teel het zelf, omdat ik zuivere wiet wil gebruiken. Wat wel een leuk verhaal is, is dat mijn wietplant een keer werd gestolen. Ik had toen een heel mooie plant en vanwege een storm zette ik die in een schuurtje. De volgende dag was de plant weg. Het klinkt misschien gek, maar toen heb ik de politie gebeld. Daarna heb ik in de krant gezet: ‘Als je zo stoer bent om een medische plant te jatten, breng dan ook wat wiet terug.’ Ik heb nog nooit zoveel wiet gekregen”, lacht Janneke.
Coronatijd
“De corona nekt je erg. Ik ben al jaren vrijwilliger in het verpleeghuis. Maar vanwege mijn astma kan ik geen mondkapje op, dus kon ik er de afgelopen anderhalf jaar niet naartoe. Al het vermaak viel daar in één keer weg; dat was erg naar. Normaal gesproken is er muziek of iets anders. Dat vind ik sneu omdat je op die plek de laatste jaren die je nog leeft, doorbrengt. Ik hoop dat het straks wat soepeler wordt, zodat ik weer even heen kan. Aan de andere kant kunnen kwetsbare mensen nu helemaal niets meer, omdat alles open weer open is. Ik heb anderhalf jaar bijna niets gedaan, omdat ik geen corona wil krijgen. Misschien valt het mee als ik het krijg, maar ik ga het niet uitdagen.”
Poppen verkopen
“Ik wilde een wandkleed maken, maar wilde eerst proberen of ik het wel leuk vond met goedkope wol. Dat moet je dus niet doen, want dat wordt niets. Ik had dus heel veel wol en dacht: ik ga maar poppen maken. Ik vind het heel leuk om te doen en verveel me nooit. Ik verkocht ze eerst voor de Cliniclowns, maar op die organisatie ben ik afgeknapt. Toen ben ik het voor het Bliedhuus gaan doen, op de markt, dat was heel leuk. Nu kan ik niet meer naar de markt in Den Hoorn. Dat vind ik jammer, want die was uniek. Je vond daar nog dingen die je nergens anders had. Nu worden mijn poppen al een paar jaar bij Doenes verkocht.”
Waar ergert u zich aan op Texel?
\”In het nieuwe fietspad van De Koog naar de Slufter, zitten zoveel ribbels, dat ik uit mijn rolstoel rammel. Dat is echt vreselijk, terwijl ik me daar erg op had verheugd. Verder vind ik dat er te veel ruimte is voor toerisme en de natuur. Het gaat mij te ver, dat een fietspad verlegd moet worden omdat het onder water moet worden gezet. De kosten rijzen gewoon de pan uit. Natuurlijk zijn beide belangrijk, maar ik denk wel dat de balans weg is. Er worden ook veel te veel dure huizen gebouwd. Ik vind het jammer, want ik denk niet dat het eerlijk is dat alleen rijke mensen van het eiland kunnen genieten. Maar ik denk ook dat het niet gemakkelijk is om bij de gemeente te werken. Ik kan er wel over klagen, maar ga er maar aan staan.”
Volgende gast
Als volgende gast geeft Janneke haar buurvrouw Ans Gieles door. “Er staan vaak jonge mensen in deze rubriek en het lijkt me juist leuk om een keer een ouder iemand door te geven. Ik vind Ans een geweldig mens. Ze is bijna 84, maar we hebben nog altijd lol samen.”